Szczeciński Park Krajobrazowy „Puszcza Bukowa” utworzony został 4 listopada 1981 roku. Puszcza Bukowa zwana Knieją Bukową, porasta na północno – zachodnim skraju Pomorza, wysokie, polodowcowe wzniesienia morenowe zwane Wzgórzami Bukowymi. Ciągną się one na południowy – wschód od Szczecina, od brzegów Regalicy, aż po kotlinę jeziora Miedwie. Szczeciński Park Krajobrazowy fot. Robert Stachnik

Najwyższym wzniesieniem tego terenu jest góra Bukowiec – 148,4 m n.p.m. ,,Łuskowa” budowa geologiczna sprawiła, iż mamy tu do czynienia z ciekawymi zjawiskami hydrogeologicznymi w postaci: źródeł, cieków wodnych i zanikania strumieni (Ponikwa, Utrata).

Wspaniałą ozdobą krajobrazu są meandrujące potoki Chojnówka i Rudzinka. Na obszarach o trudno przepuszczalnych warstwach Szczeciński Park Krajobrazowy fot. Robert Stachnik występują wypełnione wodą lub torfem zagłębienia, w większości bezodpływowe. Największe z nich to malownicze jezioro Glinna (pow. 75 ha i głębokości 16 m), jezioro Binowskie (52 ha i głębokości 9 m), jezioro Piasecznik Wielki (pow. 15 ha). Unikatowość Puszczy Bukowej wyraża się przede wszystkim znaczną powierzchnią bardzo zróżnicowanych lasów bukowych, często unikatową florą i fauną. Znaczne powierzchnie zajmują również lasy łęgowe, olsy, dębiny czy mozaika siedlisk nieleśnych. Szczeciński Park Krajobrazowy fot. Robert Stachnik Bogato rzeźbiony obszar Puszczy z różnymi zbiorowiskami i zespołami roślinnymi stanowi ostoje rozmaitych zwierząt, w tym licznych ssaków, ptaków, gadów, płazów, ryb i owadów. Z większych ssaków dominuje tu jeleń, dzik i sarna. Do wyjątkowo cennych lęgowych gatunków należą ptaki drapieżne: bielik, orlik krzykliwy, kania ruda, błotnik stawowy.

Park posiada plan ochrony, zatwierdzony Rozporządzeniem nr 113/2006 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 22 sierpnia 2006 roku. Obszar Puszczy Bukowej włączony został również do sieci Specjalnych Obszarów Ochrony Siedlisk programu Natura 2000/PLH320020 Wzgórza Bukowe.